Têdy siê nie chodzi, chyba ¿e ma siê ochotê na ceg³ówkê na g³owie. Poci¹gi omijaj¹ szerokim ³ukiem ten przystanek i tor, zje¿d¿aj¹c do stacji po³o¿onej jakiœ kilometr dalej i wy¿ej. Nowiuœkiej, nowoczesnej, restaurowanej ka¿dego lata. Od tej odpada ostatni napis z powiadomieniem o aktualnej stacji, ³awki siê sypi¹, œciany niszczej¹, a ciemny, tajemniczy, podziemny korytarz zwiastuje niebezpieczeùstwo.
Chyba, Âże ma siĂŞ konkretny cel. Ludzie zwiÂązani z okolicÂą w promieniu okoÂło kilometra wiedzÂą, Âże jeÂżeli spotkajÂą tu nieznanÂą twarz, to istnieje kilka opcji. Albo ktoÂś siĂŞ zgubiÂł, albo ma sprawĂŞ niecierpiÂącÂą zwÂłoki, dotyczÂącÂą kwestii egzystencjalnych.
Tak, dokÂładnie. Oficjalnie wszystko jest w porzÂądku, nic siĂŞ tu nie dzieje: ani na stacji, ani w podziemnych przestrzeniach metra.
W gorzkiej rzeczywistoœci to miejsce najczêœciej odwiedzaj¹ utajnieni kryminaliœci. Ba! Jeœli tu trafi¹, istnieje szansa, ¿e przetrwaj¹ nastêpne lata w "b³ogiej izolacji od Systemu". W okolicy koczuj¹ bowiem tzw. Wtyki. Wtyki wiedz¹ wszystko. Kto chce przejœÌ na "ciemn¹ stronê Sybilli", czy mo¿na to zrobiÌ, jak i gdzie. Obserwuj¹ ka¿dego z okien mieszkaù. Widz¹. Po twarzy, po zachowaniu. Osoby zas³uguj¹cy na wy¿szy wymiar kary, czuj¹cy zagro¿enie, obawiaj¹cy siê terapii Systemu/nie maj¹cy najmniejszej ochoty na powrót do oœrodka zachowuj¹ siê nerwowo, czuj¹ siê osaczone, w domach wy³¹czaj¹ skanery Psycho - Passu, pomoc domow¹ i wszystkie sprzêty o mo¿liwoœci wydania ich "choroby" na œwiat³o dzienne. S¹ jak cudzoziemcy szukaj¹cy azylu, dziecko czekaj¹ce z p³aczem, a¿ mama wróci ze sklepu i przytuli. To widaÌ: wystarczy trochê wiêcej bystroœci umys³u. Zreszt¹. Kryminalista kryminalistê rozpozna.
Zawsze.